
بررسیهای اقلیمی نشان میدهد میانگین دمای کشور از دهه ۱۳۴۰ تاکنون حدود ۲ درجه سانتیگراد افزایش یافته و پیشبینی میشود تا سال ۲۰۳۰ تا ۲.۶ درجه دیگر بالا برود. این افزایش دما تبخیر آب، کاهش منابع زیرزمینی و تشدید خشکسالی را به دنبال دارد و فشار بیشتری بر بخشهای کشاورزی، انرژی و سلامت عمومی وارد میکند.
در دو دهه گذشته، بارندگی در ایران بهطور میانگین حدود ۲۰ درصد کاهش یافته است و کارشناسان هشدار میدهند این رقم میتواند تا ۳۵ درصد در آینده افزایش یابد. در کنار این کاهش، الگوی بارشها نیز تغییر کرده و بارشهای رگباری و کوتاهمدت جای بارشهای منظم فصلی را گرفتهاند؛ رخدادی که خطر سیلابهای مخرب را افزایش داده است.
آخرین دادههای وزارت نیرو نشان میدهد پرشدگی سدهای کشور تنها حدود ۴۴ درصد است و بیش از نیمی از حجم مخازن خالی مانده است. این وضعیت، تأمین آب شرب کلانشهرها را در معرض خطر قرار داده و ضرورت مدیریت مصرف آب را دوچندان کرده است.
کارشناسان معتقدند فاصله گرفتن از دانش بومی و معماری سازگار با اقلیم، شهرهای ایران را در برابر گرمایش جهانی آسیبپذیر کرده است. در گذشته، قناتها و طراحیهای اقلیمی سنتی به حفظ منابع آب و سرمایش طبیعی کمک میکردند، اما امروز توسعه نامتوازن شهری و اتکای بیشازحد به سازههای مدرن، تابآوری زیستمحیطی کشور را کاهش داده است.
شینا انصاری، معاون رئیسجمهور و رئیس سازمان حفاظت محیطزیست، اعلام کرد این برنامه در سه محور اصلی تدوین شده است:
احمد طاهری، رئیس مرکز ملی هوا و تغییر اقلیم، اعلام کرد طبق مصوبه دولت، دستگاههای مختلف از جمله وزارت نفت، نیرو و جهاد کشاورزی موظفاند برنامههای اجرایی خود برای پنج سال آینده را بر اساس این سند ملی تدوین کنند. به گفته او، هر دستگاه باید اهداف، بودجه و جدول زمانبندی کاهش اثرات اقلیمی خود را مشخص و به کارگروه ملی تغییر اقلیم ارائه کند.
کارشناسان تأکید میکنند که پیامدهای تغییر اقلیم در ایران کاملاً محسوس و غیرقابلانکار است. تداوم روند فعلی میتواند امنیت آب، غذا و سلامت را تهدید کند. از این رو، «سازگاری با اقلیم جدید» باید به یکی از محورهای اصلی سیاستگذاری ملی بدل شود تا کشور بتواند در برابر بحرانهای پیشرو مقاومت بیشتری نشان دهد.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : ۰